1. Dobiegamy już połowy tegorocznego czasu pokuty i nawrócenia – dzisiaj trzecia niedziela Wielkiego Postu! Liturgia przypomina nam Chrystusową przypowieść o drzewie figowym, które nie rodzi owoców. Baczniej przyjrzyjmy się więc w tym świętym czasie, jakie owoce wiary wydajemy w codzienności. Czy w ogóle nasza wiara przynosi jakiekolwiek owoce? Jeśli nie, to jest to dobry czas, aby się zmienić.

1. Dziś przypada druga niedziela Wielkiego Postu. Kościół na różne sposoby pragnie nam pomóc, abyśmy ten święty czas przeżywali z jak największym pożytkiem. Czyni to zwłaszcza przez głoszenie słowa Bożego i sprawowanie sakramentu pojednania i pokuty. Czyni to także przez organizowanie w tym czasie rekolekcji, dni skupienia czy specjalnych nabożeństw pokutnych… Przypominam, że w naszym kościele w każdy piątek o godz. 16:30 razem z Chrystusem i Jego Bolejącą Matką przemierzamy Drogę krzyżową, a w niedziele o godz. 10:15 rozpamiętujemy mękę Pana Jezusa podczas Gorzkich żali. Wszystkich zachęcam do licznego udziału w tych nabożeństwach.

1. Dzisiaj przeżywamy pierwszą niedzielę Wielkiego Postu. Kończą się trwające od Środy Popielcowej Kwartalne dni modlitw o ducha pokuty. Warto przytoczyć przy tej okazji słowa Świętego Jana Pawła II: „Rozpoczynający się okres Wielkiego Postu jest okazją do bardziej intensywnej modlitwy i wielkodusznej pokuty dla ubłagania Boga o łaskę nawrócenia serc i dar pokoju w sprawiedliwości dla wszystkich ludzi”. Starajmy się, aby owoce duchowe, jakie w tym czasie otrzymamy, promieniowały wokół nas, a trud stawania się lepszymi ofiarujmy także za innych, zwłaszcza za tych, którzy obrażają Pana Boga i za to nie przepraszają, oraz za pokój na świecie.

1. Dziś ósma niedziela zwykła w roku liturgicznym. Każda niedziela to dzień spotkania z Panem w tajemnicy Eucharystii, wytchnienia od codziennych obowiązków oraz pogłębienia relacji z najbliższymi. Posileni na Świętej Wieczerzy wykorzystajmy dobrze czas dany nam przez Boga.

1. Powinniśmy pamiętać, że każda niedziela jest dniem Pańskim, dniem zgromadzenia liturgicznego, dniem rodziny chrześcijańskiej, radości i odpoczynku od pracy. Jest podstawą i rdzeniem całego roku liturgicznego, głównym dniem celebrowania Eucharystii, ponieważ jest to dzień pamiątki zmartwychwstania Pańskiego. Biorąc udział we Mszy Świętej, poświadczamy naszą wiarę, umacniamy nasze powołanie do głoszenia Ewangelii Chrystusowej w świecie.

1. Każda niedziela jest wyjątkową okazją do dojrzewania naszej wiary, do pogłębiania i zacieśniania naszej osobistej relacji z Panem Bogiem. Jakże jest ważne, aby w tym procesie brała udział każda nasza rodzina i cała wspólnota parafialna. Pozwólmy Panu Jezusowi przemieniać nasze życie. Powierzajmy Mu trudy minionego tygodnia i nadzieje nadchodzących dni. Niech On działa w naszych sercach, wówczas codzienność wypełni się dobrem.

1. Dziś na Eucharystii gromadzi nas Chrystus w piątą niedzielę w ciągu roku liturgicznego. Pamiętajmy, że nikt z nas ani cała nasza wspólnota parafialna nie jest w stanie pogłębić swojej więzi z Panem Bogiem bez Eucharystii. Dopiero karmiąc się prawdziwą Miłością, każdy chrześcijanin uczy się ofiarnego życia. Częściej i uważniej wczytujmy się w objawienie Boże zawarte w Piśmie Świętym. Jednocześnie wsłuchujmy się w to, co mówi Kościół, którego zadaniem jest ciągłe przybliżanie nas do zbawienia.

l. W dzisiejszą niedzielę, 2 lutego, w kalendarzu liturgicznym przypada święto Ofiarowania Pańskiego, w naszej polskiej tradycji nazywane świętem Matki Bożej Gromnicznej. Od początku czczono w Kościele pamiątkę przyniesienia Dzieciątka Jezus przez Maryję i Józefa do świątyni jerozolimskiej. Niekiedy dzień ten nazywano także świętem Symeona. Jak pamiętamy z kart Ewangelii, Maryja złożyła Dzieciątko w ręce świątobliwego starca Symeona. W Jerozolimie to święto obchodzono już w V wieku i łączono je z procesją ze świecami. Od X wieku upowszechnił się zwyczaj błogosławienia w tym dniu świec. Święto Ofiarowania Pańskiego ukazuje nam Chrystusa – Światłość świata. Przyniesiona przez nas świeca ma przypominać, że Chrystus nieustannie oświeca drogi naszego życia.

1. Dzisiejsza, ostatnia niedziela stycznia, tradycyjnie obchodzona jest w Kościele jako Światowy Dzień Trędowatych, ustanowiony w 1954 roku. Wiemy, jak straszna w skutkach jest ta choroba. Starajmy się więc pomóc chorym na trąd, aby byli leczeni w poszanowaniu ludzkiej godności. Dziś na świecie trędowatymi opiekują się głównie chrześcijańscy misjonarze. Wspierajmy ich naszymi modlitwami i ofiarami.

1. W Kościele trwa Tydzień Powszechnej Modlitwy o Jedność Chrześcijan. Pan Jezus domaga się wzajemnej miłości: „To jest moje przykazanie, abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem”. Niech ta miłość stanie się naszym znakiem rozpoznawczym w świecie.

1. Wspomnienie wydarzenia nad Jordanem, gdzie Pan Jezus przyjął chrzest, a także gdzie Bóg potwierdził, że jest On Jego Synem, kończy okres Narodzenia Pańskiego. Od jutra w liturgii rozpoczyna się tak zwany okres zwykły – w ciągu roku. Jednak w naszej tradycji przedłużamy śpiewanie kolęd do 2 lutego, czyli do święta Ofiarowania Pańskiego, zwanego u nas świętem Matki Bożej Gromnicznej, które bezpośrednio wiąże się z Bożym Narodzeniem. Zapamiętajmy dziś słowa Boga Ojca o Jezusie: „To jest mój Syn umiłowany, Jego słuchajcie”.

1. Przeżywamy radość z narodzenia Pańskiego, choć to już druga niedziela po Świętach Bożego Narodzenia.

PLAN ODWIEDZIN DUSZPASTERSKICH W 2024/205 R.

1. Dzisiejsza, ostatnia niedziela 2024 roku, jest świętem Świętej Rodziny Nazaretańskiej: Jezusa, Maryi i Józefa. Wpatrując się w Świętą Rodzinę, łatwiej zrozumiemy nasze powołanie do życia w rodzinie. Ona jest wzorem dla naszych rodzin. Pamiętajmy, że zadaniem każdego chrześcijanina jest przede wszystkim troska o własne zbawienie. Dla wszystkich powołanych do życia małżeńskiego i rodzinnego ta troska wyraża się poprzez dobre i przykładne, godne życie w rodzinie i poprzez rodzinę. Prośmy Pana Boga, aby w tych niełatwych czasach i mimo zagrożeń nasze rodziny stawały się prawdziwym domowym Kościołem.

1. W tym tygodniu, dokładnie 24 grudnia, papież Franciszek dokona uroczystego otwarcia Drzwi Świętych w Bazylice Świętego Piotra na Watykanie. W ten sposób w całym Kościele powszechnym rozpoczną się obchody Roku Jubileuszowego 2025. Te Drzwi Święte zostaną zamknięte dopiero 6 stycznia 2026 roku. Przypomnę, że hasło Roku Jubileuszowego brzmi: „Pielgrzymi nadziei”, a przeżycie tego świętego czasu ma służyć ożywieniu nie tylko naszej wiary, ale właśnie nadziei. Niech to będzie czas żywego i osobistego spotkania z Panem Jezusem, który jest brama naszego zbawienia.

1. W tym tygodniu, od wtorku, 17 grudnia, rozpoczniemy okres bezpośredniego przygotowania do uroczystości Narodzenia Pańskiego. Zastanówmy się, jak przeżywamy ten święty czas? Może to właściwy moment na korektę naszego postępowania, na pojednanie się z Panem Bogiem i bliźnimi przez szczerą spowiedź. Kościół przychodzi nam z pomocą jako szafarz Bożego miłosierdzia oraz przez piękno i bogactwo adwentowej liturgii. Wykorzystajmy ten czas na szczególne pogłębienie więzi z domownikami oraz z naszym Kościołem parafialnym, w którym uczymy się przyjaźni z Panem Bogiem, aby dalej w niej wzrastać, dojrzewać i dzielić się nią z innymi.

1. Mimo przypadającej dziś drugiej niedzieli Adwentu, zgodnie z dekretem watykańskiej Dykasterii ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów, w Kościele obchodzimy uroczystość Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny, która przypada zawsze 8 grudnia. Uroczystość ta wyraża wiarę Kościoła w to, że Maryja, wybrana na matkę Syna Bożego, jako jedyna z ludzi została poczęta i urodziła się bez zmazy grzechu pierworodnego. Ta wiara zawsze towarzyszyła wierzącym i przejawiała się w różny sposób, np. w naszej polskiej tradycji w tak chętnie śpiewanych „Godzinkach o Niepokalanym Poczęciu Najświętszej Maryi Panny”.

1. Dzisiejszą niedzielą rozpoczynamy Adwent, czas radosnego oczekiwania i przygotowania na przyjście Chrystusa. W pierwszej części (do 16 grudnia) będziemy pochylać się nad tajemnicą powtórnego przyjścia Pana na końcu czasów. Druga część (od 17 do 24 grudnia) będzie stanowić bezpośrednie przygotowanie do celebrowania pamiątki pierwszego przyjścia Chrystusa na ziemię – na uroczystość Narodzenia Pańskiego. Wykorzystajmy dobrze ten czas na słuchanie słowa Bożego oraz wchodzenie w tajemnicę bliskości Boga, który przychodzi jako Emmanuel – Bóg z nami.

1. Dzisiejsza uroczystość została ustanowiona przed prawie stu laty encykliką Piusa XI „Quas primas” i stanowi zwieńczenie całego roku liturgicznego, podczas którego przeżywamy całe misterium zbawcze: uwielbiamy Boga i dziękujemy Mu za dzieło stworzenia i odkupienia. Przez chrzest święty uczestniczymy w tym misterium i poddajemy się królewskiej władzy Jezusa Chrystusa, który pragnie nas wszystkich zjednoczyć w swoim królestwie prawdy, pokoju i zbawienia.

1. Obrazy końca świata i sądu ostatecznego, które ukazuje dzisiejsza liturgia słowa, podkreślają prawdę, że za sprawiedliwe, uczciwe i dobre życie czeka wieczna nagroda, natomiast niegodziwości zostaną sprawiedliwie osądzane. Nasze życie na ziemi jest przygotowaniem i sprawdzeniem naszej gotowości na otrzymanie tej nagrody.

1. Dzisiejsze czytania mówią o zaufaniu, do którego trzeba nam nieustannie dojrzewać. Trzeba uczyć się zaufania Bogu. Bóg nam zaufał całkowicie: ofiarował za nas i dla naszego zbawienia swoje życie, a jaka będzie nasza odpowiedź?

1. Liturgia słowa mówi o najważniejszym przykazaniu: Pan Jezus przypomina uczonemu w Prawie znane formuły, ale łączy przykazanie miłości Boga i bliźniego, wskazując, że najważniejsze jest jego codzienne wypełnianie.

1. „Pan Bóg uczynił wielkie rzeczy dla nas” – powtarzaliśmy w psalmie responsoryjnym, bo rzeczywiście On czyni wielkie dzieła: obdarza nas swoją łaską, udziela wielu darów. A doświadczyć możemy tego, uczestnicząc w niedzielnej i codziennej Eucharystii, do uczestnictwa w której zachęcam i zapraszam…

1. W dzisiejszej Ewangelii Pan Jezus wyjaśnia sens swojej misji i mówi, na czym polega Jego panowanie oraz władza w Jego królestwie. To służba i gotowość oddania życia za innych, co potwierdził, sam umierając za nas na krzyżu. Jezus jest zmiażdżonym cierpieniem Sługą Pańskim, a jednocześnie naszym Zbawicielem oraz wstawiającym się za nami Obrońcą.

1. Wymagające jest słowo, które dzisiaj słyszymy i rozważamy, ale też niezwykle żywe i skuteczne. Jesteśmy wezwani, by całkowicie zaangażować się w jego wypełnianie, ukochać je ponad wszystko i żyć nim na co dzień. Dziś do nas Pan Jezus kieruje zaproszenie, aby całkowicie Mu zaufać, wyrzec się wszystkiego, co może przeszkadzać, i pójść za Nim…

1. Niedzielna liturgia słowa mówi o podstawowych rzeczach dotyczących porządku ludzkiego. Bóg stworzył człowieka na swój obraz i podobieństwo, Bóg stworzył mężczyznę i niewiastę, powołując ich jednocześnie do tworzenia wspólnoty małżeńskiej i rodzinnej, w której mają stanowić nierozerwalną jedność. Warto i trzeba to powtórzyć w dzisiejszych czasach i we współczesnym świecie, gdy szerzy się propaganda „wszechwzględności” i tymczasowości.

1. Po raz 110. Kościół obchodzi Światowy Dzień Migranta i Uchodźcy, którego celebracja od kilku lat wyznaczona jest na ostatnią niedzielę września. Wiele rodzin, także z naszej parafialnej wspólnoty, cierpi z powodu emigracyjnej tułaczki swoich bliskich. Nadto w ostatnich dwóch latach wielu uchodźców przybyło z ogarniętej wojną Ukrainy. Pragniemy dziś wyrażać wdzięczność wszystkim, którzy wspierają w różny sposób uchodźców. A my wszyscy starajmy się okazywać życzliwość dla tych, którzy pośród nas poszukują schronienia, chciejmy towarzyszyć im naszą modlitwą.

1. W dzisiejszym drugim czytaniu Święty Jakub Apostoł wskazuje, że wewnętrzny nieład w człowieku powoduje niesnaski pomiędzy ludźmi. Dlatego ważnym jest nieustanne formowanie ludzkich sumień i budowanie odpowiedniego systemu wartości opartego na Chrystusowej Ewangelii.

1. Pytanie: kim jest Jezus, winno nieustannie do nas powracać, a my życiem (nawet za cenę jego ofiarowania/oddania) winniśmy dawać właściwą odpowiedź: że On jest naszym Panem i Mesjaszem, źródłem życia, dobra i wszelkiego szczęścia.

1. Słowa Jezusa skierowane do głuchoniemego są wezwaniem dla każdej i każdego z nas, aby otworzyć się na Boże działanie. Bóg w nas i przez nas pragnie dokonywać wielkich rzeczy, przede wszystkim chce z nas uczynić heroldów swojego królestwa prawdy, pokoju i zbawienia.