Niedziela, 31 Sierpnia

Mądrość Syracha 3,17-18.20.28-29.

Synu, z łagodnością prowadź swe sprawy, a każdy, kto jest prawy, będzie cię miłował.
Im większy jesteś, tym bardziej się uniżaj, a znajdziesz łaskę u Pana.
Wielka jest bowiem potęga Pana i przez pokornych bywa chwalony.
Na chorobę pyszałka nie ma lekarstwa, albowiem nasienie zła zapuściło w nim korzenie.
Serce rozumnego rozważa przypowieść, a ucho słuchacza – to pragnienie mędrca.

Księga Psalmów 68(67),4-5.6-7.10-11.

Sprawiedliwi cieszą się i weselą przed Bogiem,
i  rozkoszują radością.
Śpiewajcie Bogu, grajcie Jego imieniu,
bo Pan Mu na imię.

Ojcem dla sierot i dla wdów opiekunem
jest Bóg w swym świętym mieszkaniu.
Bóg dom gotuje dla opuszczonych,  
jeńców prowadzi ku lepszemu życiu.

Deszcz obfity zesłałeś, Boże,
Ty orzeźwiłeś swe znękane dziedzictwo.
Twoja rodzina, Boże, znalazła to mieszkanie,
które w swej dobroci dałeś ubogiemu.

List do Hebrajczyków 12,18-19.22-24.

Bracia: Nie przyszliście do namacalnego i płonącego ognia, do mgły, do ciemności i burzy
ani też do grzmiących trąb i do takiego dźwięku słów, iż wszyscy, którzy go słyszeli, prosili, aby do nich nie mówił.
Wy natomiast przyszliście do góry Syjon, do miasta Boga żywego – Jeruzalem niebieskiego, do niezliczonej liczby aniołów, na uroczyste zgromadzenie,
i do Kościoła pierworodnych, którzy są zapisani w niebiosach, do Boga, który sądzi wszystkich, do duchów ludzi sprawiedliwych, którzy już doszli do celu,
do Pośrednika Nowego Testamentu – Jezusa, do pokropienia krwią, która przemawia mocniej niż krew Abla.

Ewangelia wg św. Łukasza 14,1.7-14.

Gdy Jezus przyszedł do domu pewnego przywódcy faryzeuszów, aby w szabat spożyć posiłek, oni Go śledzili.
Potem opowiedział zaproszonym przypowieść, gdy zauważył, jak sobie pierwsze miejsca wybierali. Tak mówił do nich:
«Jeśli cię kto zaprosi na ucztę, nie zajmuj pierwszego miejsca, by czasem ktoś znamienitszy od ciebie nie był zaproszony przez niego.
Wówczas przyjdzie ten, kto was obu zaprosił, i powie ci: „Ustąp temu miejsca”, a wtedy musiałbyś ze wstydem zająć ostatnie miejsce.
Lecz gdy będziesz zaproszony, idź i usiądź na ostatnim miejscu. A gdy przyjdzie ten, który cię zaprosił, powie ci: „Przyjacielu, przesiądź się wyżej”. I spotka cię zaszczyt wobec wszystkich współbiesiadników.
Każdy bowiem, kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się uniża, będzie wywyższony».
Do tego zaś, który Go zaprosił, rzekł: «Gdy wydajesz obiad albo wieczerzę, nie zapraszaj swoich przyjaciół ani braci, ani krewnych, ani zamożnych sąsiadów, aby cię i oni nawzajem nie zaprosili, i miałbyś odpłatę.
Lecz kiedy urządzasz przyjęcie, zaproś ubogich, ułomnych, chromych i niewidomych.
A będziesz szczęśliwy, ponieważ nie mają czym tobie się odwdzięczyć; odpłatę bowiem otrzymasz przy zmartwychwstaniu sprawiedliwych».

Św. Karol de Foucauld

Wcielenie ma swoje źródło w dobroci Boga […]. Najpierw pojawia się coś tak cudownego, tak olśniewającego, tak zadziwiającego, że świeci jak oślepiający znak: jest to nieskończona pokora zawarta w tej tajemnicy […]. Bóg, Ten, który jest, Nieskończony, Doskonały, Stwórca, Wszechmogący, ogromny, najwyższy Pan wszystkiego, staje się człowiekiem, łączy się z duszą i ciałem ludzkim i pojawia się na ziemi jako człowiek i ostatni z ludzi […].

A czym jest uznanie świata? Czy Bóg powinien go szukać? Gdy patrzy na świat z wysokości Boskiego majestatu, wszystko jest w Jego oczach równe: wielkie, małe, wszystko jest tak samo mrówką, robaczkiem […]. Odrzucając wszystkie te fałszywe wielkości, które w rzeczywistości są szczególną małością, Bóg nie chciał się nimi okrywać […]. A ponieważ przyszedł na ziemię, aby nas odkupić i nauczać, aby dać się poznać i pokochać, od samego początku swojego życia na tym świecie i przez całe swoje życie chciał dać nam lekcję pogardy dla tego, co wielkie po ludzku, całkowitego oderwania się od szukania uznania ludzi […].

Narodził się, żył i umarł w najgłębszej nędzy i hańbie, zajmując raz na zawsze tak niską pozycję, że nikt nigdy nie mógł być niżej od Niego […]. A to, że zajmował to ostatnie miejsce z taką wytrwałością, z taką troską, to po to, aby nas pouczyć, abyśmy pojęli, że ludzie i uznanie ludzi są niczym, nie mają żadnej wartości; […] aby nas nauczyć, że nasza mowa nie jest z tego świata, że nie powinniśmy zwracać uwagi na sprawy tego świata […], ale żyć tylko dla królestwa niebieskiego, które Bóg-Człowiek widział już tutaj, na ziemi, poprzez wizję błogosławioną, i które musimy nieustannie kontemplować oczami wiary, idąc przez ten świat tak, jakbyśmy nie byli z tego świata, nie troszcząc się o rzeczy zewnętrzne, zajmując się tylko jedną rzeczą: patrzeć na naszego Ojca Niebieskiego, kochać Go i wypełniać Jego wolę […].